«زندگی ما یک فیلم است! شما نباید یکی دیگر بسازید،» یک مادر عصبانی فریاد می زند، اما دخترش از دروازه بیرون است و مصمم است به گروهی از بازیگران و فیلمسازان مخفی در یک ون منتظر بپیوندد. در روستای غبارآلود خسرو، در بیست کیلومتری تهران، در کوره آجرپزی کار پیدا می‌شود، اما تولید فیلم‌های آماتوری چیزی برای زندگی به مردم محلی می‌دهد. یا اینطور شد تا اینکه مسئولان این سرگرمی جامعه را کشف کردند و علی متینی نویسنده و کارگردان به زندان افتاد. اکنون به جز عده‌ای، همه از این پروژه با درد دستگیری دوری می‌کنند. اما متینی و شرکت جرات کردند یک فیلم دیگر بسازند تا مسلم منصوری کارگردان شناخته شده (که زمانی زندانی سیاسی بود) هنر و شجاعت آنها را مستند کند. خدمه با یک الاغ برای عروسک به طعنه می گویند: "حتی اورسون ولز هم نمی تواند اینطور کار کند." اما پس از آن، ولز نمی تواند صادقانه، همانطور که متینی می گوید، بگوید: «زندگی ما همان چیزی است که کافکا توصیف می کند. . . . ما از چوبه دار سینما آویزان هستیم.»